Roots Rock #8 Swamps van Oud-Heverlee zaterdag 29 juli 2017 reporter: Freddie website artist: Heidi C Jazz Quartet - Phil T Lizzy - Midnight Blues Patrol - Bullfrog Tattoo - Café Noir - NeverB4 - EME - Jeff B.R.I.C.K. website organisatie: Roots Rock © Rootsville 2017

Vorig jaar kennis gemaakt met deze 'Roots Rock' en er zijn wel enkele pluspunten waardoor we opnieuw richting Oud-Hervelee trekken. Primo, is er een grote diversiteit aan genres, gaande van jazz over blues, coverbands naar rock. Secundo, kent de gezelligheid hier in den hof van de familie Boon geen grenzen en tertio, ze zorgen zelfs voor muggenzalf....en oh ja, voor de bezoekers is het gratis.

Net als vorig jaar staan ook nu weer 8 bands op de affiche die netjes verdeeld zijn over de 2 podia. In de tent staat de 'side stage' net als vorig jaar steeds weer garant voor enkele ontdekkingen. Als eerste in de rij opent het 'Heidi C Jazz Quartet' hier vandaag de debatten. In deze contreien is deze Heidi Collet totaal geen onbekende meer en ook op deze 'Roots Rock' is het al haar derde aantreden.

Met aan haar zijde, René Jonckeer (piano), Dimi Doubay (bas) en Joris (drums) brengt dit 'Heidi C Jazz Quartet' bekende en minder bekende jazz standards en zal de tent omgetoverd worden van een bruine jazz kroeg uit de 30-tiger jaren tot een locatie waar de zwoele 'Bossa Nova' ritmes de bovenhand nemen.

Met cover bands voor rock legenden in de meerderheid moet dit jazz Quartet hier meteen al voor een cultuurshock zorgen. Dit Quartet brengt hun nummers op harmonieuze wijze en het is maar zelden dat een solo effectief een solo wordt. Haar stem volledig onder controle brengt Heidi en haar 'gang' aangename versies van standards als 'Night and Day' en 'Lullaby of Birdland' en zo worden de beste songwriters in de jazz geschiedenis al meteen op het voorplan gebracht.

Na Cole Porter en George Gershwin wordt er zelfs eentje van onze eigenste Bert Joris tussen geworpen en dat dwingt toch enigszins respect af. Naar het einde toe van het aantreden van dit 'Heidi C Jazz Quartet' en met de aangename temperaturen in gedachte dwalen we af richting Bossa Nova van Antonio Carlos Jobim met diens 'Corcovado'. Wel in het Engels gebracht en moest deze 'Quiet Nights and Quiet Stars' nu nog in het Portugees zijn gezongen zou dit zonder meer een meerwaarde zijn geweest, dus Heidi, back to school... Afsluiten doen ze zonder meer in stijl met Duke Ellington's 'Caravan'.

Met een naam als 'Phil T Lizzy' moet je al wereldvreemd zijn om niet te begrijpen welke band hier als eerste op de 'main stage' in de spotlights komt te staan. Van zwoele jazz naar Ierse rock toestanden is hier in Oud-Heverlee maar een kleine stap. Van deze tribute band voor 'Thin Lizzy' is er maar weinig of niets te vinden op het 'www' maar zeker is dat Phil Lynott (1949-1986) er niet gaat bij zijn. In 2007 wisten deze Vital & co nog de 'Spirit' of 66' in Verviers op stelten te zetten, tien jaar later is de hof hier de plaats des onheils.

Na wat background info te hebben verkregen van zanger Phil 'Vital' Lynott weten we dat de andere muzikanten , Frank, Andy, Tjenne en Tom noemen en daar moeten we het dan maar mee doen. Back to the 70-ties met nummers als 'Emerald' en 'Rosalie'. Sterke muzikanten al vond ik in het begin dat er op de stem 'van Phil T' nogal veel 'reverb' opzat. Naarmate het optreden verder ging beterde het wel en dus konden we genieten van 'Dancing in The Moonlight' uit 1977. We konden vaststellen dat ondanks dat deze 'Roots Rock' nog maar pas op gang was getrapt er al veel volk in 'den hof' kwam samen te troepen.

Met de wereldhit 'The Boys Are Back In Town' uit 1976 kwam er toch ook wat animo los bij de aanwezigen maar helaas was met 'Suicide' hun liedje uitgezongen hier in Oud-Heverlee. Hoe geen 'Whisky in the Jar'? Dat pikt hé mannen dus is het maar de vraag of Phil 'Vital' Lynott hier aan de 'Zoete Waters' een standbeeld zal krijgen. Wij nemen afscheid van deze Phil T Lizzy met ook Gary Moore in gedachten.

Na dit rock intermezzo is het 'back were the crows flies' voor een portie onvervalste blues met 'Midnight Blues Patrol'. Sinds het uitbrengen van hun album 'Under Cover' (recensie) zijn deze Vlaams-Brabantse blues brothers contstant on the road. 'Midnight Blues Patrol' dat zijn Rudi Hautecler (vocals), Filip Brems (guitars), Danny Jaspers (bass), Fred Boyen (keyboard) en Roland Massart (drums) en rond de klok van zes zal deze tent getransformeerd worden in een heuse juke-joint.

Alhoewel dat deze 'blues patrol' gewoon zijn om nachtelijke omzwervingen te houden hebben ze in deze vooravond toch aardig wat aanhang bij. Keyslinger Fred kwam er me alvast op attent maken dat er hier een bijzonder artisanaal biertje werd getapt en dus moesten we deze 'Teusser' maar eens gaan proeven. Voor een tweede kwam ik niet meer in aanmerking want de 'Fred' had alle resterende voorraad opgekocht. ;-). Tijdens de soundcheck kwamen we terecht in 'trouble in paradise' want één van de speakers liet het een beetje afweten. Normaal wat ze zagen er toch al een beetje afgeleefd uit.

Naar al oude gewoonten starten ze met eentje van 'Booker T & The MG's' maar 'Green Onions' iszo een instrumentaaltje dat er altijd wil in gaat. Al vlug trekt blues shouter Rudi het laken naar zich toe en ondanks weerom covers krijgen we toch bluesvandebovenste plank. Dat deze 'Midnight Blues Patrol' zich ook door de talrijke covers willen onderscheiden is wel dat ze sommige nummers brengen in een eigen arrangement waardoor deze songs net iets anders zijn. Zo is er een opmerkelijke versie van BB's 'The Thrill is Gone'. Ze krijgen het zelfs voor mekaar om onder 'Devil Woman' van Lester en zijn Red Devils dhr. Butler weg te cijferen waardoor Filip zijn kunsten kan laten horen op zijn 'Strat'. Tussen de nummers door kan toetsenist Fred het niet laten om enkele smaakmakende interludiums ten gehore te brengen zoals ....je t'aime, mois non plus van Gainsbourg. Ook een respectievelijke buiging voor Rudi die door het brengen van 'Need Your Love So Bad' nu eens voor altijd de legende weet te ontkrachten dat dit geen nummer is van Peter Green maar 'Little Willie John' dit al in 1956 opnam, een nummer dat een jaartje eerder door diens broer Mertis John Jr. was neergepent. Respect! this is legacy.

Ondertussen werden er ook enkeleijk locale blues grootheden opgemerkt in 'den hof'. Zo zaten Armand Hombroeckx aka Big Bill en zijn partner in crime Jean Van Dooren broederlijk naast elkaar rustig een fritje te eten wat me er aan deed denken dat ook ik de inwendige mens even moest gaan versterken anders werd het misschien van 'I Walk With a Zombie'. Voor deze te snappen moest je uiteraard aanwezig geweest zijn op de memorabele avond met Big Bill (recensie) in 'Het Depot op 25 mei ll.

We kregen al jazz, rock en blues dus nu misschien tijd voor een protie bluesrock? Van die ene Ierse grootheid naar een andere Ierse god is ook hier in de swamps van Oud-Heverlee maar een knip met de vinger. Rory Gallagher (1948-1995) zal in iedere rock 'n blues liefhebber voor steeds in het geheugen gegrift blijven. Diens 'Tattoo'd Lady' en de onsterfelijke ambiancemaker 'Bullfrog Blues' zijn in de muziekscène als werelderfgoed vastgelegd. Pierre Bataille, Yves Vandermotte, Luc Heyvaerts, Frank Verdier en Marc Bruyninckx zijn opzichzelf al allemaal gerespecteerde muzikanten en ook als 'Bulfrog Tattoo' zullen ze hier zonder meer respect komen af te dwingen.

Voor Frank Verdier is het na 'Phil T Lizzy' al zijn tweede aantreden op deze 'Roots Rock', dus eerst even langs de kassa passeren Frank. Een toetsenman was er niet altijd bij op de concerten van Rory maar vanavond zal er er eentje het ganse optreden aanwezig zijn. Opmerkelijk is wel dat guitarslinger 'Yves Vandermotte' er kwalitatief onmiddellijk boven uitspringt. Na 'Do You Read Me' krijgen we de blues rock versie van de Stax klassier 'I Take What I Want' van Sam & Dave.

Ondertussen mochten de bluesbrothers Dirk en Peter gemakkelijk het bordje 'SOLD OUT' aan de voordeur gaan hangen al is er nog die smartlap van...er kan er altijd nog eentje bij. Na bevredigende versies van 'Moonchild' zijn we toe aan de grote kanonnen als 'Bad Penny' en 'Tattoo'd Lady'. Door dat drummer Marc Bruyninckx zijn afscheid heeft aangekondigd als 'batteur' van de band moesten ze op zoek naar een vervanger. Deze werd gevonden in 'de Ferre', de zoon van de man aan de black & white keys, Luc Heyvaerts en dus mocht deze al meteen het succes komen opsnuiven en een stukje mee trommelen. Ook hun liedje is hier uitgezongen en hoe? geen Bullfrog Blues. Niet schoewen hé mannen, daar waren we op aan het wachten. Misschien een beetje minder jammen en meer van katoen geven zodat je niet in tijdsgebrek komt. En 'Ferre' je bent geslaagd!

Met 'Café Noir' bevinden we ons terug aan het kleine podium met een groep uit het Leuvense. Covers en eigen composities worden met deze 'Café Noir' in een 'akoestische ?' uitvoering gebracht. Café Noir werd in 1993 opgericht door Jan De Flander, Johan Debacker en Stephan Vanderyken en om toch even proberen uit de band te springen worden de vocale accenten en de akoestische aspecten in de spotlights gezet. Als vierde muzikant hebben we ook nog Daniel Steeno aan de drums en percussie.

Ik sla bijna een zucht van verluchting, eens een dik half uurtje een band die met eigen originals uit de band komen te springen hier op 'Roots Rock'. Of toch niet? want na 'Graceland' en '50 Ways To Leave Your Lover' van Paul Simon begon ik lichtjes mijn voorhoofd te fronsen. Allée dan toch want op hun recente album 'Interiors' staan toch enkele mooie nummers te pronken. Eentje daarvan is zonder meer de titeltrack van dit album.

Hun 'pure tastin' music' lokt toch heel wat geïnteresseerden naar de tent al was het maar om te bekomen van het rock geweld. Nee alle gekheid op een stokje ik moest zelfs mijn vaste plek afstaan om de aanhang van deze 'Café Noir' niet te moeten opsplitsen. Van het melodieuze schakelen ze even over naar het aspect 'folk' met een meer dan aardige original die ze 'Condroz' wisten te noemen. Of dit prachtig stukje gerelateerd is met de prachtige streek bij onze Waalse medeburgers weet ik niet zeker maar de er waren door de verschillende instrumentaria van Johan Debacker en Jan De Flander ook wel enige Zuid-Amerikaanse invloeden waar te nemen.

We kregen ook nog een interludium van 'Bach' te verwerken, maar hier in de Swamps van Oud-Heverlee kan en mag alles. Zeer aangenaam intermezzo van deze 'Café Noir' en het bewijs dat stemmige muziek ook goed en mooi kan zijn. We hebben zelfs de 'express trein' Brussel-Leuven niet horen voorbij zoeven.

'Never B4' is een coverband die zich specifiek weet tot te leggen op de rock uit de 70-ties en 80-ties. Met hen worden de wereldhits van Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath hier terug leven in geblazen. Deze formatie bestaat uit doorwinterde muzikanten als Philip Van Cauwenbergh, Eric Geurts, Marc Neefs, Jo Wolfs en Mark De Mayer en samen met hun passie voor voor de hits uit het verleden zorgen ze zonder meer voor een portie ambiance.

Deze 'Never B4' nemen het grasduinen in de rock en pop geschiedenis wel zeer letterlijk want het lijkt hier of er een 'jukebox' is neer geplant op het podium. Van Uriah Heep met hun 'Easy Livin'' gaan we richting polderpop met Radar Love' van die gouden oorringen. Aangenaam voor de menigte dat zeker maar soms is een extra toets toch ook welkom.

De vol gelopen hof hoor je natuurlijk niet klagen want die kunnen lekker meezingen en herinneringen ophalen met Led Zeppelin hun 'Stairway To Heaven'. Met 'Gimme Our Your Lovin' van ZZ top krijgen we nog eens een 'live' versie te horen want recent op Blues Peer moesten we het bij dit optreden van dit Texaanse trio het met een bandje doen. Om 'Paranoid' van te worden...

Tussendoor nog een babbel met Raffe Claes, je weet wel de guitarslinger van Tensfield. Voor mij en nog vele anderen vorig jaar de revelatie van de Belgian Blues Challenge. Tensfield treed op 14 augustus nog op als een late CD voorstelling in de 'Blues Sphère' te Luik en op zondag 20 augustus trappen ze de 'grand final' op gang van 30 jaar Swing Wespelaar.

Als kleuter verhuisde de in Kinshasha geboren Emeraude Kabeya richting Leefdaal en dus hebben we hier met 'EME' toch weer een lokaal product. Haar zangcarrière startte enigszins als hobby maar daar kwam in 2014 verandering in. Door een project van de Leuvense studentenradio 'Scorpio' kwam deze Ameraude samen met enkele andere muzikanten tot de ontdekking dat ze een raakvlak hadden. Hun mix van soul en R&B met een vleugje hiphop zal de aanwezigen er zonder meer toe aanzetten om te gaan dansen.

En op vraag van 'EME' om alle stoelen aan de kant te zetten moest ik verduiveld weeral m'n plaatsje afstaan. Op het gebied van fotookes nemen hield ik het ook al voor bekeken want daar was nu eens niets meer mee aan te vangen (dus black & white maar). De muziek van 'EME' daarentegen was top!. Openen met 'Mothafuckah' leek alsof we weren getransporteerd naar een of andere danstempel. Aan het podium was geen doorkomen meer aan alsof Beyounce hier in Oud-Heverlee was neergestreken.

Niet meteen mijn 'dada' maar ik moet toch toegeven dat deze prestatie hier met nummers als 'Take Control' en 'Close 2 You' hier hoge ogen gooien. Zonder twijfel is deze 'EME' een diamant die we in ons land moeten gaan koesteren en met het nodige management kan dit een grote madam worden en zie ik binnen enkele jaren Dirk voor een uitverkocht 'Depot' pronken van, zeg die stond ooit wel in mijnen hof.

Met 'Jeff B.R.I.C.K.' krijgen we op het grote podium de afsluiter van deze Roots Rock editie 8. Koen Moors, Raf Stulens, Pieter Hex, Conrad Hayen en Jan Goffin begonnen na een periode van 'jamsessies' zich in de diepte te storen door diverse era van de mzuiek in elkaar te mixen en daarop nog een portie punk bovenop te doen. In 2015 deden ze mee aan de 'Clash of The Coverbands' waaruit meer en meer optredens begonnen uit verder te komen. Een laatse keer alles opladen om er hier stevig uit te gaan met rock & co, en....covers. :-(

70-ties, dat kan je wel stellen met 'Ballroom Blitz' van 'The Sweet'. Gelukkig zijn deze 'Jeff B.R.I.C.K. niet meer hetzelfde uitgedost als die Britse 'Glam Rock Band' maar vertonen ze zich hier als ruige rockers. Nummers als 'My Sharona' en Jim Morrison zijn 'LA Woman' passen gelukkig beter bij hun imago. Feest dat wordt het hier alvast op dit nachtelijk uur bij de familie Boons. Hoogtepunten zijn nog nummers van de 'Kinks' en de 'Sonics' en zelfs punk van onze eigenste 'Kids' gaat er nog lekker in. Were all born to be wild, at least for this weekend :-)

Ambiance genoeg met al die bekende hits maar iets nieuws ontdekken hebben we toch niet gedaan of ja toch...de folk van 'Café Noir' en de nu nog aanraakbare EME. Zoals je kan lezen bracht deze 'Roots Rock #8' weer veel diversiteit naar voren al bleef het accent 'rock' zeker niet verscholen. Geen ronkende namen maar mindere goden die hier voor een ganse namiddag en avond iedereen wisten te bekoren. Bedankt Dirk en Peter, CU next year!

more and larger pics on